Im bliżej świąt, tym trudniej nam znaleźć chwilę na cokolwiek, co nie jest związane z przygotowaniem praktycznej strony świętowania; obserwacja taka brzmi strasznie banalnie, ale cóż z tego, skoro – niestety – zawsze się (jak większość banałów) sprawdza… A przecież – co warto przypomnieć – „adwent” oznacza „przyjście”, podobnie jak kończąca ten czas „wigilia” ma być czasem „oczekiwania”. „Oczekiwanie na przyjście” – to wymaga skupienia, zatrzymania, wejścia w siebie, czasu na kilka spokojnych oddechów. Czyli – krótko mówiąc – tego wszystkiego, czego zawsze nam brak.
Nam – czyli tym razem (wyjątkowo) – nie uczniom, ale nauczycielom, którzy przecież po wyjściu z pracy stają się żonami, matkami, mężami, ojcami, dziećmi (takimi trochę bardziej dorosłymi, którzy coś muszą zrobić dla swoich rodziców). Trzeba więc na chwilę zamienić myślenie o klasyfikacji okresowej na rozbudzanie w sobie instynktu łowców polujących na karpie…
By dać nam, nauczycielom, choć chwilę na to, co w „oczekiwaniu na przyjście” najważniejsze – czyli właśnie czas wyczyszczony ze zbędnych myśli – duszpasterze naszych Szkół tradycyjnie przygotowują dzień skupienia. Tym razem – w sobotę 9 grudnia – wspólnie poddawaliśmy pogłębionej (w duchu adoracji Najświętszego Sakramentu) refleksji modlitwę Liturgii Godzin, a także rozważaliśmy istotę formacji w ramach zaproszenia do Pijarskiej Wspólnoty Wiary.
